یادداشت|در پی مسمومیت چهار معلم در دبیرستان صدیقه طاهره شهرستان ملکشاهی، انتظار می‌رفت شاهد واکنشی قاطع، مسئولانه و همراه با صداقت از سوی مسئولان آموزش و پرورش باشیم. اما آنچه منتشر شد، جوابیه‌ای سطحی و تقلیل‌گرا از اداره آموزش و پرورش شهرستان ملکشاهی بود که اصل ماجرا را به “شیطنت تعدادی از دانش‌آموزان” نسبت داد.
مگر در کدام فرهنگ تربیتی، اقدام به ریختن ماده‌ای نامشخص در نوشیدنی معلمان، “شیطنت” تلقی می‌شود؟
این اتفاق، نه شوخی‌ست و نه اشتباه کودکانه. این یک تهدید جدی علیه سلامت و امنیت محیط آموزشی است و باید با آن، همان‌طور که با یک اقدام مجرمانه برخورد می‌شود، رفتار کرد.
تأسف‌بارتر آن است که نه نامی از برخورد انضباطی برده شده، نه سخنی از پیگیری قضایی، نه گزارشی از تحقیقات مدرسه، و نه نشانه‌ای از مسئولیت‌پذیری در قبال جان و امنیت معلمان. اگر همین اتفاق برای یک دانش‌آموز می‌افتاد، آیا باز هم این‌گونه ساده‌انگارانه پاسخ داده می‌شد؟
اکنون پرسش این است:
آیا شناسایی و بررسی دقیق عاملان این حادثه انجام شده؟
آیا به خانواده دانش‌آموزان اطلاع‌رسانی و گفت‌وگوی تربیتی شده؟
چه اقداماتی برای جلوگیری از تکرار چنین فجایعی در نظر گرفته شده؟
معلم، سرمایه اصلی نظام تعلیم و تربیت است.
امنیت معلم، خط قرمز جامعه آموزشی است.
و سکوت یا پاسخ‌های بی‌اثر، تنها به گسترش بی‌نظمی، بی‌احترامی و آسیب‌های عمیق‌تر دامن خواهد زد.
این‌بار نباید با یک “جوابیه‌ی روابط عمومی” از ماجرا عبور کرد.
جامعه فرهنگیان منتظر اقدام عملی، گزارش شفاف و برخورد قانونی است.
بیشتر بخوانید: ” مسمومیت سه معلم ایلامی با موادی نامشخص “
بیشتر بخوانید: ” وقتی تربیت به بیراهه می‌رود؛ تلخی یک چای مسموم “
بیشتر بخوانید: ” علت حادثه شیطنت بوده / حال معلمان مساعد است “
ثبت دیدگاه