زینب نامداری؛سال ۹۳ با تمام قوا آمد که نشان دهد ایران اگر پای اجبار و مصلحت مردم و کشورش باشد به مذاکره می رود و پای میز می نشیند!
صحبت های رهبری را کنار هم بگذارید به این نتیجه می رسید که کار در داخل هم عیب دارد!
سال ها بعد تازه شاید بفهمند که داخل و خارج باید همگام با هم درست بشود تا که مردم آن را حس کنند.
شاید حق با دکتر دهقانی بود!
ما به مذاکره و مبارزه توامان نیازمندیم.مبارزه و مذاکره مکمل یکدیگرند واگر باهم نباشند آن کشور محکوم به شکست است.
بیاید قصه را بهتر بخوانیم!امیدواریم نسل بعدی مان تخصص گرا باشند؛که اگر پای میز مذاکره رفتند حرفی برای گفتن داشته باشند نه اینکه مانند برجامِ بی فرجام مان تازه بعد از تشکیل کمیسیون بررسی برجام بیایند بند هارا بخوانند و بفهمند که اصلا برجام چه بود..
ضمیمه ی حرف های آقای نجفی این را بخوانید که با رآی آوردن بایدن احتمالا شاهد کاهش تنش در روابط آمریکا با چین و ایران در سیاست های اعلامی ایالات متحده خواهیم بود.
مسئولین غفلت کنند مجددا فرصت شراکت راهبردی با چین را از دست خواهیم داد و چهار سال دیگر کاسه چه کنم چه کنم را در دست میگیریم..
بله!اگر استفاده نکنیم چهارسال دیگر چیزی مثل ۲۰۱۲ را تجربه خواهیم کرد!
برگشت به معاهدات آب و هوا؛برگشت به معاهده ی آسمان باز؛درخواست برای مذاکره با ایران و احتمالا بازگشت به برجام و تحریم جدید برای حضور ایران در یمن و فشار به خروج ایران از سوریه؛
همه ی این ها یعنی توان اجماع سازی بالایی دارند دموکرات ها!
یعنی همراه کردن اروپایی ها با دولت آمریکا به آسانی؛یعنی کاهش تنش با چین.
این سناریو‌ها را کنار هم بگذارید و به آیندگان ما بگوید درست است که نگاه به خارج برای حل مشکلات داخل بی پایان ترین کار است و گزاره ی کنار هم گذاشتن داخل و خارج در کنار هم یعنی کارت برنده؛یعنی بدانید هردو به یک نسبت از اهمیت بالا برخوردار هستند اما بی تجربگی رجال سیاسی ما که حاصل از نه به مذاکره ی این سال ها بوده است مزید بر علت شد که طعم تلخِ برجام را بچشیم و خواهان مذاکره ی دیگر نباشیم.
این پایان داستان نیست …
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه