سروان حسن نظری مشاور و مددکار کلانتری ۱۲ شهرستان ایلام،والدین آیینه ای هستند که به کودک نشان می دهند او کیست. کودک از لبخند والدین در می یابد که دوست داشتنی است و از نوازش آن ها می فهمد امنیت دارد. وقتی والدین به گریه کودک واکنش نشان می دهند، او می فهمد مهم و منشا اثر است. این ها اولین درس هایی هستند که کودک درباره ارزشمندی خود، یاد می گیرد. این آموخته ها پایه گذار رشد روانی و عزت نفس کودک می باشند.
از سوی دیگر، کودکانی که: کسی آن ها را آرام نمی کند، در آغوش نمی گیرد، با آنها حرف نمی زند، بازی نمی کند و آنها را دوست ندارد، درس های دیگری درباره ارزشمندی خود می گیرند. آنها می فهمند وقتی گریه سر می دهند، کسی به دادشان نمی رسد و آرامشان نمی کند. در نتیجه آنها درماندگی را یاد می گیرند و می آموزند که مهم نیستند. وقتی کودکان بزرگتر می شوند، آیینه های دیگری در زندگی آنها ظاهر می شوند که به آنها نشان می دهند چه کسی هستند.
معلمان، دوستان و مراقبان همگی این نقش را ایفا می کنند، ولی کودک برای آگاهی از ارزشمندی و اهمیت خویش همچنان به آیینه والدین هم مراجعه خواهد کرد.
اغلب والدین فکر می کنند که سرزنش کردن و انتقاد کردن از فرزندانشان، باعث می شود که آن ها از نقاط ضعفشان آگاهی یابند و در نتیجه تلاش بیشتری است برای رشد آن ها.
پدری را تصور کنید که وقتی فرزندش کار اشتباهی انجام می دهد، به او می گوید: «تو کودن هستی!». کودک از به خاطر آوردن اینکه کودن است رنج می کشد و این باور «کودن بودن» را جذب و درونی می کند. حالا فرض کنید؛ کودکی که در خانواده ای رشد کرده که به طور مداوم مورد بدگویی، تمسخر و آزار قرار می گیرد و این چالش در مدرسه هم ادامه دارد. حال می توانید تصور کنید چه خواهد شد اگر این کودک، ویژگی ای مثل زیاد از حد چاق (یا لاغر) بودن داشته، عملکردش در تحصیل ضعیف بوده و مدام در برابر دیگر همکلاسی ها، مورد بازخواست معلم قرار گیرد
ثبت دیدگاه